اسلام آباد و اسلام آباد تایمز ؛ گفتگویی برای ماندن رسانه

فرزاد پورمرادی – نیمه های شب بود که آهی کشیدم از رفتن رسانه ای تازه آغاز بکار کرده اما شتابان برای فراتر اما تصمیم به نوشتن کردم برای همه ما .

از نخستین روزی که وبلاگ نویسی را آغاز کردم همه می دانند دیگران در پستو نهان شدند تا ناشناس هر چه می خواهند نثار دیگران کنند . آن روزهای سه سالی مانده به پایان دهه 80 فضا بسیار آرام و مساعدتر از این روزها بود اما تقریبا همه ناشناس به میدان وارد شدند و بسیاری را به میدان ناشناس خویش دعوت می کردند .

ما اما کرمانشاه پست را بشکل وبلاگی و با شناسنامه ای به شفافیت امروزش منتشر کردیم . ما آمدیم تا وجهه استان را از زنگبار توهین و افترای مجازی سوهانی دهیم و صدای تازه ای برای همگان باشیم . با تمام سختی و گرفتاری هایش حتی مدافع همان صداهای ناشناس نیز بودیم تا شاید تکانی و خود را نشانی دهند .

تا به امروزش و پس از پشت سرنهادن سالیان به جرأت می شود گفت که اسلام آباد تنها شهرستانی در استان است که وبلاگ نویسانی شفاف و شناسنامه دار دارد . قریب باتفاق وبلاگ و سایت هایش را همه می شناسند و این یعنی پاکی در عمل و همین ستودنی تر کرد که در باب اسلام آبادتایمز بنویسم .

استاد بزرگی در عرصه مطبوعات روزی نکته مهمی به من آموخت و آن اینکه در قبال سختی ها و فشارها عقده ای نشویم و در برابر مشکلات چاره جو باشیم نه متارکه گر ماجرا .

همین کفایت می کند که علی پرندین نازنین ؛ مدیر دوست داشتنی سایت وزین اسلام آبادتایمز بصرف مشکلات رها کننده میدانی نشود که همان مشلات فضای اسلام آباد را تیره و تار کنند . شهری که در شناسنامه خود انتهای مصائب و سختی هایش ناپیداست و اگر همین چاره جویان نباشند نقطه های روشنش نیز خاموش می شوند .

قدری باید صبور بود . استان کرمانشاه از بودن همه ما دارد نفس مجازی می کشد . همه ما رسانه های مجازی شناخته شده اکسیژن فضای مسموم دیروز هستیم . ما آسمان آبی فردای رسانه ای استان هستیم . پس می مانیم …